Księga gości

Mamo Isi, wpis został skorygowany i teraz już będzie zupełnie jasne, o jakie to współautorstwo chodzi. :))) Co do "Cynowego rycerzyka" - autorstwo tekstu należy do Emilii Kiereś, zaś ilustracji - do MM. Cztery ręce w sumie!

"Cynowy rycerzyk" na sześć rąk i to już na wiosnę! Jest po co żyć! I wreszcie p. Musierowicz się włączył do zabawy - bardzo, bardzo dobry pomysł. Kontempluję sobie właśnie zdjęcie kochanego Starosty w wieku smarkatym wędrującego po płocie. Ach, te przyjemności wieku dziecięcego. To mi przypomina, że parę dni temu ujrzałam w sklepie ptysia z moich lat dziecinnych - takiego z bitego białka w kolorku jadowicie różowym; nie oparłam się, nabyłam i pożarłam. A co, raz się żyje!

Dzień dobry, w tym roku pochmurny listopad jest dla mnie wyjątkowo łaskawy i pełen nadziei. Jednak niezwykle trudno było mi dziś wstać. A tu jakby na zachętę wpis z piękną ilustracją. I do tego zachwyca się Pani moim ulubionym zapachem. Też ostatnio odkryłam Green Tea Elisabeth Arden. Pięknej środy wszystkim życzę!

Kochana Autorko obejrzałam właśnie spotkanie w czytelnikami w Rzeszowie. Cudownie było móc po raz kolejny wysłuchać Pani .Jak dobrze ,że istnieją biblioteki !!! To tam po raz pierwszy dzięki mądrej i oczytanej Pani bibliotekarce zetknęłam się z Jeżycjadą /nota bene tam po raz pierwszy miałam również szczęście spotkać się z Panią, mała biblioteka w Katowicach przy ul. Hetmańskiej/. Od tamtej pory nie rozstaję się z ukochaną serią ,wracam często do wszystkich części lub do wybranych /ukochana Kalamburka/. Są ze mną zawsze. Na Jowisza 2 przeczytane, Cudowne. Czekam jak wszyscy na Chucherko .Pozdrawiam ciepło.

Dzień dobry w dniu, w którym szczególnie ciepło pamiętamy o panu Stanisławie. Po przeczytaniu Jowisza drugiego chciałam podzielić się radością z lektury, ale widzę, że po pięknym, kochanym i takim dobrym wpisie Mimi M. niewiele mam do dodania, wyjęła mi te słowa z serca i ust. Tak sobie myślę, że wiele osób tutaj mogłoby się pod nimi podpisać, taka to wspólnota myśli i uczuć na tej Wyspie. Historię Marka Pałysa poznałam wiele lat temu na wrocławskim spotkaniu jeszcze w galerii BWA już wtedy wywarła na mnie ogromne wrażenie, cieszę się, że znalazła się w tym tomie. Dzięki obu Jowiszom wiem o takich szczegółach jak sukienka Kreski i broszka z czeresienkami (muszę się do czegoś przyznać: w nastoletniej młodości zawsze szukałam wzrokiem czy nie znajdę takiej samej na stoiskach jubilerskich). Przy haśle kapelusz męski zachwyciło mnie artystyczne zdjęcie w słomkowym kapeluszu, bo piękne, ale do serca trafiło to w tym maminym sztruksowym. Uśmiałam się przy uwagach w dzienniczku, bo sama też zbierałam zeszyty moich dzieci, tam na ostatnich stronach również było wiele cennych uwag. A jedno hasło przeczytałam mężowi na głos, to o zgliwiałym serku, bo jego babcia, też Wielkopolanka, posmarowała mu kanapkę takim zgliwkiem, ale nieprzesmażonym, wspominał to z przerażeniem. Piękne i cenne są dla mnie te oba Jowisze, dziękuję! Pozdrawiam serdecznie i ściskam mocno. Beata

Składam wyrazy żalu i współczucia Casciolinie, Puchałce oraz młodszemu rodzeństwu. Pokój duszy Waszemu Tacie. KrzysztOfa (i Puchałkę też) dane mi było poznać osobiście podczas spotkania autorskiego z Panią Małgosią w poznańsku Empiku, ponad 3 lata temu. Teraz zostały nam tu zdjęcia, które Wilk Morski przysyłał a DUA publikowała. Też pamiętam to z kabiny statku. I z Tatr. A dziś za niedługo zobaczę się chwilkę z Ateną. Pozdrawiam z Chicago.

Najdroższa Pani Małgosiu. Pewnie mnie Pani nie pamięta, ja to ta sparaliżowana po pękniętym tętniaku. Przepraszam, że rzadko się odzywam, ale życie z tym koszmarnym bólem neuropatycznym potrafi niestety wyłączać trwale... :( Ale Pani kręgosłup(-ek, jak ładnie Pani powiedziała podczas wirtualnego zlotu "Z miłości do Jeżycjady") też dokucza, więc łączą nas bóle neurologiczno-neuropatyczne. ;-) Chciałam tylko z serca Pani podziękować za to niezwykłe, cudowne, przyjacielsko-matczyno-artystyczne ciepło, po które przychodzę na Pani stronę, do Pani książek, nagrań oraz - bardzo! - do zdjęć od Pani... Bo z wielką dumą muszę napisać, że miałam szczęście korespondować z Panią w tym pięknym tradycyjnym stylu - list, koperta, pocztówka... Jeszcze za poznańskich czasów, że tak powiem. Mam to szczęście, że znam Pani charakter pisma oraz mam wyjątkowe zdjęcia Pani ogrodu. Róże, lilie i klarkia (którą dzięki Pani poznałam i już na zawsze mam w pamięci cytat o niej z Pani listu "...i posieję klarkię, całe zagony klarkii" :) To zdanie jest tak cudne, tak bardzo działa na wyobraźnię... Kocham! Pani również wskazała mi pierwszy markowy zapach, który kupiłam (za jakieś kosmiczne wtedy pieniądze, ale po prostu MUSIAŁAM go mieć!) - 'Acqua di Giò', bladozielone, jeden z moich zapachów życia do dziś. A czym Pani pachnie dziś, jeśli mogę?... Jestem totalnie zapachowa, a zapachy (z próbek) są jedną z niewielu rzeczy mi dostępnych. Mając w pamięci tamten Pani doskonały wybór - czy mogę prosić o podpowiedzenie kolejnego?... Bardzo proszę. :) Dziękuję raz jeszcze za to, jak bardzo, bardzo mi Pani pomaga. Dziękuję, że Pani jest. 💕 Ukłony i pozdrowienia, Krysia.

Pani Małgosiu, podziękować za "Jowisza2" to chyba za mało... znów uchyliła nam Pani drzwi do swojego świata, do swojego życia. Pierwszy "Jowisz" z mojej półki już jest w obiegu - użyczam go znajomym, bo lubię, gdy inni czytają to, co lubię 😊 A teraz o drugim: dziękuję ogromnie za dostarczenie tylu wzruszeń, radości i wiedzy. Dziękuję za ogrodowe impresje, za to, że ukazuje Pani na kartach swojej książki ten wielki cud i dar, jakim jest praca około ziemi, roślin, przyczynianie się do Bożej radości tworzenia. A propos tworzenia... Dziękuję za podnoszący na duchu (i zabawny przy tym, choć wierzę, że wtedy nie było Pani do smiechu) opis ostatnich chwil przed porodem :D dziękuję za zbiorowy portret sióstr Borejko- dobrze je widzieć szczęśliwe i znowu wszystkie razem! Dziękuję za portret dorosłej Aurelii- wypiękniała! - wraz z córeczkami. Ciekawa jestem ich charakterów, upodobań... Czy któraś jest perfekcjonistką po babci Ewie? Może mają talent aktorski po babci Józefinie? Czy ta ostatnia pozwoliła mówić do siebie "babciu"? Mam nadzieję, że zmądrzala i pozwala :) dziękuję za ważne słowa o grzeczności i kulturze języka, tak potrzebne w czasach, gdy króluje skrót, emotikon, a wulgaryzmy stały się wręcz modne. Pozwolę sobie tutaj podzielić się z Panią moją refleksją na temat popularnych powieści obyczajowych, które ostatnio sypią się jak grzyby po deszczu ... jak niski, żenujący wręcz poziom słownictwa prezentują! Nie wspomnę już o prostackich, przesyconych przekleństwami opisów scen różnego rodzaju kontaktów międzyludzkich, w szczególności tych damsko-męskich. Nawet nie czytam takich rzeczy, ale to i owo samo wpada człowiekowi w oko. Zastanawiam się, co jest przyczyną tego stanu rzeczy?! Kto przyzwolił na tak drastyczny spadek poziomu literatury, kultury, sztuki...? Czy to my, odbiorcy, daliśmy się ogłupić, sprowadzić do poziomu najniższych instynktow? Komu zależy na tym, by człowiek przestał postrzegać siebie jako istotę myślącą, mającą w życiu jakieś ideały, żyjącą według ważnych wartości? Twórcy tacy jak Pani są tak bardzo potrzebni! Dziękuję także za kolejną porcję anegdot o Pani wspaniałym Bracie. Szczególnie za: "Ech, życie, życie..." :) tak jak Pani zastanawiam się, o czym wtedy myślał, ukryty w ciemnym kąciku, sam na sam ze sobą... Dziękuję za domek babci Jedwabińskiej- wyobrażałam go sobie zupełnie inaczej! 🙂 i za hasło: "Dziadek jako zjawisko". I za jezioro Miągwy i Patrycji. I za Felusia. I za historię o firankach. Za hasło "Optymizm". I za Juleczka Laury- no pewnie, że to charakterek mamusi! Diabełki w oczach, jak u Laury :) ale jestem pewna, że przed babcią Milą czuje respekt!! O, tak!! Za recenzje "Opium w rosole" - no i kto ostatecznie jest górą, hmmm...? :-) dziękuję za historię Marka Pałysa- chłopca, który, przeczuwając swój koniec życia, znalazł nieśmiertelność w Pani książkach. Coś niezwykłego! Dziękuję, że wtedy przychyliła się Pani do jego prośby i spełniła marzenie młodego człowieka, któremu zostało tak niewiele czasu... Z tych listów, które słał do Pani, promieniuje autentyczna radość, duma, szczęście... Dziękuję za przytoczenie moich słów o Sławku Lewandowskim - a więc i dla mnie znalazł się kącik u Pani! I to w druku! Non omnis moriar, he he 😁 dziękuję za stryjaszka Józefa - oj, z takim to chyba można by konie kraść! I do mamusi podobny 🙂 dziękuję za fragmenty wspaniałych listów Pani przyjaciół Artystów. Jak miło, że pozwoliła nam Pani "podpatrzeć" swoje kontakty z tymi zwykłymi-niezwykłymi ludźmi. Dziękuję za wzmiankę o taksówkarzu, który rozpoznał bezbłędnie naszego Noblistę:) A trąba z wąsami- boska! (Reakcja synka: jeszcze oczko wyżej). Dzieci są genialne! - obserwuję to każdego dnia u mojej Córeczki i zastanawiam się, jaki będzie Synek. Czy będą z siostrą podobni do siebie, czy wręcz przeciwnie - zupełnie różni? Jaki temperamencik i charakter kryje się w tej- wciąż jeszcze - zagadce? Dziękuję za "miłosną" anegdotę o Juliuszu, prowiancie na dziesięć osób i "Wysokich drzewach". I wreszcie, na koniec, za słowa Szekspira, tłumaczone przez Stanisława Barańczaka. Pani Małgosiu, one przejmują drżeniem. Są piękne, mocne - zachwycają w tłumaczeniu tak samo, jak w oryginale. Ale, Droga Autorko, brzmią tak definitywnie! Dlaczego??? Dziękuję za wszystko. Bardzo. I za to, że mogłam poznać tutaj Panią oraz wielu wspaniałych Ludzi. Cieszę się, że któregoś dnia odważylam się tutaj napisać i mam to ogromne szczęście, że mogę z Panią rozmawiać jak z serdeczną znajomą. Dziękuję za wspaniałe książki, piękne teksty, barwne postacie, które żyją. Za wiersze, słowa, które motywują i inspirują do działania i pracy nad sobą. Wybudowała sobie Pani pomnik "trwalszy niż ze spiżu" w sercach czytelników. Życzę zdrowia i błogosławieństwa Bożego na każdy dzień:)

Dziękujemy Wam, Ludzie Księgi, za wszystkie dobre słowa i modlitwy. Tata znalazł tu wielu Przyjaciół, a to miejsce było dla niego bardzo cenne. Casciolina (Kasia), Puchałka (Agnieszka) i pozostałe dzieci (Mateusz, Ania i Misia)

"(...)Modlitwo moja. Nie odchodź, nie gaśnij Powiedz że zaraz wszystko się wyjaśni Byśmy nie zapomnieli, że przyjaciół mamy Oni wołają do nas, my do nich wołamy I przez głuchotę, tępotę ciemności Kiełkują pierwsze promienie radości" /Bryll/ Bo przecież świętych obcowanie oznacza, że ci, co odeszli, wcale nie odeszli, są z nami, z naszymi troskami i się wstawiają za nami w niebie. Wierzę, że skoro Pan Bóg powołał Krzysztofa do Siebie, to tak jest dobrze, choć na mój chłopski rozum to nie był najlepszy pomysł.