Pani Małgorzato! Jestem tutaj pierwszy raz, to znaczy pierwszy raz wspisuję się do Księgi Gości, bo (o zgrozo!), mimo że nie pierwszy raz odwiedzam Pani stronę, to dopiero teraz odkryłam istnienie tego cudownego chatu! Chcę powiedzieć, i zapewne powtórzę się za poprzednikami, że to, co Pani tutaj stworzyła jest po prostu niesamowite. Ileż to razy podczas lektury Jeżycjady marzyłam o tym, żeby złapać z Panią kontakt i móc podziękować za całą Pani twórczość, w której znajduję tyle ciepła i uśmiechu, jak w żadnych książkach innych autorów. I proszę! Taka możliwość mi się właśnie nadarza! A więc dziękuję z całego serca! Czuję się ponadto zmotywowana, aby zacząć czytać Jeżycjadę od początku! Pierwszy raz przeczytałam ją w podstawówce dobre dziesięć lat temu i od tamtego czasu wracam do swoich ulubionych pozycji, ale teraz wiem, że muszę dać się jej porwać od początku do końca. Tęsknię za jej bohaterami, szczególnie za moją ulubioną Idusią. Pozdrawiam serdecznie, dziękuję i życzę zdrowia w tym niełatwym okresie!

Dziś w nocy dla odmiany pogoniłam z ogrodu sporą lochę z czterema podrośniętymi smarkaczami. Zaczynam się czuć zblazowana. Zaś po śniadaniu idę do ogrodu powsadzać wyryte roślinki z powrotem zielonym do góry. Życie "gwiazdy radości" nie je letkie, o nie.

A jeszcze chciałam powiedzieć, że zaglądam tu, do pani MM, od dawna i że Mama Isi jest tu dla mnie gwiazdą radości... Dziękuję za scenkę z dzikami, tak się uśmiałam! Tego nam właśnie teraz trzeba...

Pan Bóg tak skonstruował świat, że nawet za najgęstszymi chmurami świeci Słońce i na szczęście nikt nie może tego zmienić. Ptaki ostatnio zachowują się jak na wiosnę. My obserwujemy sikorki, które się nam przyglądają zza szybki. Nasze cytrynki i mandarynki urosły całkiem duże ale jak na razie na własne cytrusy trzeba poczekać.

Kochana Pani Małgosiu, dziękuję za cudny wiersz w niezwykłym tłumaczeniu:* zgadzam się z Mamą Isi, że oryginał miejscami nie dorównuje tu przekładowi, choć obydwa po swojemu genialne. Taki mądry, głęboki utwór na nadchodzący czas zadumy nad życiem. Zadumy tym chyba większej, że czasy takie niespokojne... przyłączam się do słów Dewajtis, Dominiki, Wannabe i innych. Nawet pandemia nie przeraża tak, jak ten ogrom bezmyślnego zła, które wynika z jakiejś niewyobrażalnej chyba manipulacji rozumem i sumieniem człowieka. DUA, ta strona jest prawdziwym azylem, ostoją dobra i prawdy. Niech Bóg da Pani siły do tworzenia, bo takich osób jak Pani coraz bardziej nam będzie potrzeba w tej zwariowanej rzeczywistości! Dziękuję też za głos Mileny, która mówi, że tutaj wiersze czyta się inaczej niż w szkole na polskim. To dla mnie osobiście ważna wskazówka do pracy. PS Mam wrażenie, że mimo tego, iż nasza Ulubiona Autorka mniej teraz udziela się w wymianie myśli, zaczęło się tutaj dziać zupełnie nowe, niezwykle dobro - jakby Gospodyni oddała nam, czytelnikom, część inicjatywy we wzajemnym wspieraniu się, dopingowaniu do działania, budowania dobrych relacji. Wszystkich tutaj zaglądających traktuję jak bliskich sercu przyjaciół. To tak, jakby użyczyła nam Pani klucza do otwierania przed sobą nawzajem (i innymi, z którymi na co dzień się stykamy) właściwych drzwi. Czy to może być to zobowiązanie, które chciałaby Pani, abyśmy ponieśli dalej?

Ja wczoraj odebrałam książkę "Dziwne Losy Jane Eyre" Charlotte Bronte kupiłam ją, bo od dawna była na mojej liście książek, a to wszystko za sprawą "Idy Sierpniowej" tak że, Pani Małgosiu, dziękuję, że w Pani książkach znajdują się tytuły innych książek. To jest super, że Pani bohaterowie polecają nam książki po, które warto sięgnąć. To jest naprawdę cudowne. Pozdrawiam Panią serdecznie i życzę dużo zdrowia i sił do pisania ;-)

"Pędź, wrogi Czasie (...)" - tak, to jest to, co się teraz odczuwa. Żeby to się już wreszcie skończyło. Jak zwykle tłumaczenie lepsze od oryginału. Przecież Czas nie jest zawistny wobec człowieka, ale właśnie wrogi człowiekowi.

Wannabe, to piękne co napisałaś o białej gołębicy. Jest, jest nadzieja, zawsze.

Dołączam się do Gizeli :). Ciekawe, czy po wybuchu wulkanu Grímsvötn, znowu będą takie ładne zachody słońca.

Piękny wiersz, dziękuję! Podniósł mnie na duchu. Do obrazów Caspara niedawno dopiero dojrzałam. Tyle w nich cudnego światła! Serdecznie pozdrawiam Kochaną Autorkę i wszystkich miłych Gości :).