Księga gości

Kochana Pani Małgosiu, dziękuję za ciepłe słowa i pozdrowienia. Serdecznosci.

Dzień dobry Pani! Zaczął nam się wrzesień... Zawsze w wtym czasie myślę o jednej z moich ulubionych scen - z "Brulionu Bebe B.", kiedy Aniela idzie uliczką we wrześniowym słońcu, stuka obcasami o chodnik i niesie śliwki damascenki. Ten opis jest tak cudownie przesycony kolorami i zapachami! Dziękuję Pani za tę scenę i wiele, wiele innych w Jeżycjadzie. Pozdrawiam serdecznie z Krakowa ❤️

Aleksandro (z Rybnika), obawiam się, że taka jest prawda. Przytoczę Ci spostrzeżenie bohaterki powieści Laurie R. King - stwierdziła ona, że prawdziwa dama wychodzi z przyjęcia dokładnie w chwili, gdy zabawa jest w punkcie kulminacyjnym. Dziękuję Ci za miłe słowa i pozdrawiam serdecznie!

Szanowna Pani Małgorzato, pragnę podziękować za setki godzin spędzonych z bohaterami Jeżycjady. To już 20 lat (2/3 mojego życia!), odkąd po raz pierwszy sięgnęłam po "Szóstą klepkę" i przepadłam. Obecnie spędzam najmilsze chwile na spacerach z maleńką córeczką, zabierając do torby kolejne tomy do czytania na ławce w parku i wyobrażam sobie, kiedy będę mogła ją zapoznać ze światem literackim stworzonym przez Panią. Życzę Pani dużo zdrowia i samych pięknych dni!

Mamo Isi, Bożenko, bardzo dziękuję za te Wasze ulubione sceny. Bardzo to dla mnie ciekawe! /// Mamo Rudziaszka, ja też mam słabość do Bernarda. Śmiałam się w głos przy pisaniu. Dziękuję Ci za docenienie tej postaci./// Olciu, witaj! I Tobie dziękuję. Oj, faktycznie, daleko masz do Poznania, daleko... /// Stanisławie, jakże słuszna jest ta Twoja uwaga o Neronie i zmartwieniach. Trzymajmy się, nie dajmy się!/// Wójcie Wiewiórko, dzięki za wiad.pryw. I Ty się trzymaj!

Wczoraj się zastanawiałyśmy z Isiątkami, jak brzmi wołacz l.poj. od "mysz". O myszy!, a może: O, myszo! A przecież jest dziecięca rymowanka:"Myszy, myszy, która słyszy?/ Która głucha, niech nie słucha!"

Co do muralu, tak bardzo chciałabym go zobaczyć na żywo, ale przeraża mnie droga do Poznania. Zarówno długościowo (677 km) jak i finansowo (niestety jestem nie zarabiającą studentką). Pocieszam się więc zdjęciami muralu i kolejny raz czytaną „Idą sierpniową“. A Poznań na pewno jeszcze kiedyś odwiedzę.

A dzisiaj inna Ulubiona Scena;kiedy Ida dorozumiewa się wreszcie, co znaczy obecność Józinka w domu Dorotki i tak głośno składa Panu Bogu dzięki, że wybudzony z głębokiego snu małżonek wypada przerażony z pokoju. A oszołomione babcie dalej stoją nic nie pojmując. Cudna scena.// No wreszcie i ja zobaczyłam tę pełnię.

Dla mnie może nie ulubione, ale kultowe sceny to te, w których Bernard załatwia sprawy w Liceum im. Żeromskiego. Bernard w bluzeczce skrojonej dla damy o posturze nosorożca, przepasany gumką na biuście. Jego rozmowy z Pirogiem, jak „ślepego z głuchym”. Zawsze zarykuję się (pardon) ze śmiechu. W późniejszych latach, Bernard wpraszający się na romantyczny wyjazd Gabrysi i Grzegorza do domku za miastem („A teraz, moi drodzy, opowiem Wam całe swoje życie”). Kiedyś tam znów, Bernard, który z braku gotówki płaci swoimi obrazkami, po czym szybciutko je zabiera „na przechowanie”, bo nie umie się z nimi rozstać. W ogóle Bernard zawsze mnie bawi, ale jeszcze bardziej wzrusza. To człowiek, przy którym nikogo nie boli życie, hej! A Kłamczucha, jak i wszyscy jego przyjaciele, to wielcy szczęściarze.